Znowu w akcji (XIV)

Życie często śmieje się nam w twarz. Obiecujemy sobie zmiany, chcemy ich całym sercem, ale ono ma dla nas inne plany. Choćbyśmy nie wierzyli w przeznaczenie i inne bzdury, to jednak nie panujemy nad tym, co się dzieje. Bywa tak, że zgoła niepozorny drobiazg, uświadamia nam o wiele więcej. Czasami nawet naprowadza nas na poprawną ścieżkę, przypomina kim jesteśmy.

Sherry podrzuciła delikatnie syna na ręce, by lepiej go chwycić. Mycroft nie był już taki mały i ważył też sporo. W końcu miał już dwa latka. Pani detektyw cieszyła się, że przynajmniej nie musi się już zrywać w środku nocy, by karmić. Na szczęście chłopiec był cichy i wiecznie spokojny, choć w ten sposób ułatwiał jej życie. Jego tłusta rączka, którą do tej pory trzymał w buzi, powędrowała w stronę stoiska ze słodyczami. Pani Holmes jęknęła tylko cicho.

- Mycroft. Chwila. Próbuję dodzwonić się do taty. Na tym targu nie idzie odnaleźć się nawzajem. Koszmar.

Maluch zaczął machać nogami, a jego mama oberwała w brzuch. Postanowiła więc wygrzebać drobniaki z kieszeni i zafundować mu lizaka. Chłopiec był wniebowzięty. 

Wtem ktoś przemknął tuż obok Sherry, o mało jej nie przewracając. Kobieta odruchowo złapała za kaptur chłopaka, który ją potrącił. Szwy tego nie wytrzymały i Holmes upadła na ziemię z kapturem w dłoni i dzieckiem na brzuchu. Dodatkowo patyk od lizaka jej syna wbił się w jej policzek. 

- Bardzo przepraszam - usłyszała nad sobą - Henry jest dziś rozkojarzony. Zgubił swoją ulubioną książkę i biega po całym targu w jej poszukiwaniu - wyjaśniła wysoka blondynka, podając jej dłoń.

- Rozumiem - odparła Holmes, wstając z dzieckiem na ręku.

- Dobrze, że nie płacze - zauważyła nieznajoma, uśmiechając się do Mycrofta.

- On z goła nigdy nie płacze - Sherry też odpowiedziała uśmiechem.

- Mamo... - chłopak z oddartym kapturem pociągnął za czerwony rękaw kurtki blondynki. 

- Henry przeproś - poprosiła ta stanowczo.

- To ja powinnam przeprosić - przerwała jej pani detektyw - Urwałam mu kaptur. Może w ramach przeprosin pomogę szukać książki? - zaproponowała.

Chłopak nazwany Henrym potrząsnął energicznie głową. Nie przejmował się oberwanym kapturem, myślał tylko o książce. Zaraz też pociągnął swoja mamę za sobą, a Sherry ruszyła za nimi. Po chwili opuścili zatłoczony targ.

- Emma - przedstawiła się blondynka i podała dłoń pani detektyw - Nie musi pani nam pomagać, ale mimo wszystko dziękuje. Ja mam już dość tych bezsensownych poszukiwań.

- Sherry. Żaden problem. Znajdziemy mu tę książkę. Jak ona właściwie wygląda?

Henry wcisnął się pomiędzy rozmawiające i zadarł głowę do góry. Jego błękitne oczy świeciły niesamowitym zapałem. Miał brązowa czuprynę i lekko odstające uszy i to właśnie dodawało mu uroku. Był po prostu słodkim jedenastolatkiem. 

- To księga baśni - wyjaśnił - Brązowa, skórzana okładka z pozłacanymi literami. Jest podłużna, a tytuł nosi "Dawno temu...". 

- Widzę, że bardzo ci na niej zależy - zauważyła Sherry.

- Mama przeczytała mi ją pierwszy raz, gdy byłem tak mały jak pani synek. Prawda? - ostatnie słowa skierował do Emmy.

Blondynka pokiwała twierdząco głową i uśmiechnęła się delikatnie. 

- Dobrze, a teraz coś konkretniejszego - rzuciła Sherry i poklepała Mycrofta po plecach - Gdzie ostatnio miałeś książkę?

*

James pożegnał Morta, który to niby przypadkiem spacerował po targu i równie wielkim przypadkiem wpadł na ich znajomą panią patolog Margaret. Oboje uśmiechali się tak szeroko i tak nieszczerze, że Holmes natychmiast wyczuł, co się kroi. Wolał jednak nie stwierdzać faktu, którego oni najwyraźniej nie chcieli ujawniać. Z pewnością dlatego, że ich wcześniejsze związki nie kończyły się dobrze. Zwłaszcza Firmana, którego żona nasłała na niego płatnego mordercę, a kochanka została przez wspomnianego mordercę zabita. James skrzywił się nieznacznie na to wspomnienie i sięgnął do kieszeni po telefon.
Sherry dzwoniła trzy razy. Mężczyzna wygiął twarz tak, jakby właśnie ktoś mu wymierzył policzek. Słowa zagubionej w rodzicielstwie pani detektyw były zwykle równie bolesne. Wybrał jej numer i przystawił komórkę w pobliże ucha. Wolał nie ryzykować zniszczeniem bębenków. Tym razem jednak mu się upiekło, jego żona nie odebrała. Holmes zmarszczył brwi i wbił otępiałe spojrzenie w telefon.
W takim wypadku pozostawało mu tylko wrócić do samochodu, co też uczynił pośpiesznie. Sherry zawsze odbierała, jedyne przypadki gdy tak się nie działo mógł policzyć na ręce. Większość z nich nie kojarzyła mu się zbyt przyjemnie.

*

Pani detektyw postawiła syna na ziemi i zamknęła jego małą łapkę w swojej dłoni. Dla niewprawnego oka ławka w parku nie ujawniała żadnych poszlak. Dlatego też jedenastoletni Henry załamał ręce i zaczął krążyć w pobliżu, przeczesując trawę, jakby mogła ona ukryć grube tomiszcze. Na szczęście Sherry widziała więcej. 

- Siedzieliście tu razem? - spytała, przyglądając się świeżej plamie i kilku wytarciom na ławce, jednocześnie przyciągając Mycrofta z powrotem do siebie.

Emma posłała jej pytające spojrzenie, ale nie skomentowała pytania.

- Tylko ja. Henry grał w piłkę z kolegami. O tam - wskazała palcem przed siebie.

- Ale książka leżała koło ciebie? - upewniła się pani detektyw.

- Tak - odparła blondynka.

- Musieliście ją tu zostawić - stwierdziła. 

- Czemu? - wtrącił się Henry, podbiegając do Sherry.

- To bardzo łatwe - uśmiechnęła się brunetka - Ławka była dziś świeżo malowana. Prawda Emmo?

Spytana pokiwała twierdząco głową i odruchowo dotknęła tyłu swojej czerwonej kurtki.

- Jak wstałam było już za późno - stwierdziła z goryczą.

- Widać miejsce, w którym siedziałaś. Farba odlazła z ławki, przyklejając się do ciebie. Teraz ławka jest sucha, ale są na niej dwie plamy... Podejrzewam, że nie było żadnej z nich, gdy siadałaś. Wtedy pewnie pomyślałabyś, że może być świeżo malowana...

- Masz rację - przytaknęła Emma - Czyli ktoś zabrał książkę? No to przepadła...

Mina syna blondynki zrzedła i chłopak zgarbił się niezdarnie, próbując ukazać w ten sposób swoje strapienie. 

- Nie sądzę... - Sherry uśmiechnęła się delikatnie i podniosła coś, co leżało obok kubła na śmieci stojącego w pobliżu - Nasz złodziej zostawił ślad.
Pani detektyw rozwinęła skrawek papieru zapisany drobnymi cyferkami. Do tego był jeszcze podpis. Kretyn z baru. Kobieta uśmiechnęła się szeroko i przyciągnęła po raz kolejny Mycrofta do siebie.
- Ów kretyn z baru może nas łatwo naprowadzić na właściwy trop - stwierdziła.
- Skąd wiadomo, że to właściciel kartki ukradł książkę? - rzuciła niepewnie Emma.
- Nie wiadomo. To nasz jedyny ślad. Ale kartka musiała być upuszczona dziś, bo pod wieczór po parku chodzą sprzątacze i podnoszą śmieci leżące na ziemi - odparła hardo Sherry.
- To dzwońmy! - zawyrokował Henry z entuzjazmem.

-------------------------------------------------------------

No to jestem z powrotem.

Rozdział krótki i urwany wręcz w połowie, 

ale to po to, 

żeby udowodnić Wam mój powrót.

Zapraszam do komentowania.